Anna Wysocka

Od kilku lat wspieramy twórczość Pani Anny Wysockiej, która ukończyła studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w 1999 roku, a od 2013 jest doktorem habilitowanym w zakresie sztuk plastycznych. Obecnie pracuje jako adiunkt w Zakładzie Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Warszawskiego. Tworzy obrazy, obiekty, rzeźby i płaskorzeźby w technice własnej. 

Zachęcamy wszystkich do zapoznania się z twórczością Pani Anny, gdyż stanowi ona ciekawe połączenie sztuki współczesnej z technologiami przemysłowymi.

Z Panią Anną mieliśmy okazję tworzyć m.in. nasze stoisko podczas targów Schweissen und Schneiden 2013 w Essen.

Kontakt: 

gsm.: +48 502 762 713

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

www.annawysocka.com.pl

Galeria:

Informacje dotyczące poruszania się po stronie.

Grupa RYWAL-RHC za pośrednictwem Internetu prowadzi sprzedaż towarów i urządzeń w specjalnej atrakcyjnej cenowo ofercie.

Wszystkie towary i urządzenia oferowane w Internecie przez RYWAL-RHC są sprawne i wolne od wad prawnych, oraz zostały legalnie wprowadzone na rynek Polski.

W ofercie znajdują się :

• towary i urządzenia fabrycznie nowe, które zostały odkupione od innych podmiotów,
• towary i urządzenia fabrycznie nowe, starsze wersje, które w ofercie zostały zastąpione nowymi modelami lub wersjami,
• sprawne urządzenia używane, które zostały odkupione od innych podmiotów,
• sprawne urządzenia używane, które były eksploatowane w naszej firmie w celach prezentacyjnych.

 W opisie towarów i urządzeń jest wyraźnie określone czy jest nowe czy używane. Szczegóły korzystania z Okazji Cenowej znajdziecie Państwo w Regulaminie i u naszych sprzedawców.

Od wielu lat oferujemy wyroby z naszymi znakami handlowymi: MOST i GOLD.
Produkty z naszym logo produkowane są w naszych zakładach produkcyjnych lub pod naszym nadzorem przez znane firmy krajowe i zagraniczne.

Marka MOST i GOLD oznacza:

• Udział w tworzeniu produktu
• Kontrolowaną, wysoką jakość wyrobu
• Własności zgodne z wymogami Klientów, określone na podstawie wieloletniego doświadczenia i znajomości rynku
• Łatwą identyfikację oraz szeroką dostępność produktu
• Gwarancje wieloletniej ciągłości dostaw z zachowaniem tej samej jakości

Polityka jakości marki MOST i GOLD:

• Zgodność z obowiązującymi normami i przepisami
• Własne laboratorium badań technicznych
• Audyt dostawców

Ogólnopolska sieć serwisowa

Chcesz zapoznać się z produktami pod naszymi znakami towarowymi - przejdź do zakładki Produkty

Chcesz zapoznać się z katalogami lub ulotkami przedstawiającymi nasze produkty - przejdź do zakładki POBIERANIE

Jesteśmy producentem materiałów spawalniczych oraz materiałów szlifierskich wysokiej jakości w bardzo atrakcyjnych cenach. Posiadamy również własną zgrzewalnię pił taśmowych.

Zapraszamy do kontaktu.

Wytwórnia drutu spawalniczego w Łącku k/Inowrocławia

Dopuszczenia: MOST SG2 ITS TÜV, DB, GL, DNV, PRS MOST SG3 ITM TÜV, DB, DNV, PRS

Zgrzewalnia taśm tnących do przecinarek taśmowych

Oferta: Taśmy tnące różnej długości oraz szerokości do wszystkich typów pił taśmowych

Wytwórnia materiałów szlifierskich w Mszanie Dolnej

 Oferta: Materiały szlifierskie różnego rodzaju i przeznaczenia

Spawalnictwo jako rozległa dziedzina wiedzy, ze względu na różnorodność technologiczną wymaga stosowania zróżnicowanych urządzeń, od prostych transformatorów spawalniczych po bardzo zaawansowane stanowiska zautomatyzowane lub zrobotyzowane sterowane komputerowo. Procesy spawalnicze prowadzone są na ogół przy użyciu skupionych źródeł ciepła, powodujących miejscowe nagrzewanie do temperatur właściwych dla danego materiału rodzimego oraz rodzaju stosowanego procesu.

Temperatura ta w przypadku spawania zawsze przekracza temperaturę topnienia metalu. Natomiast w przypadku zgrzewania powinna być ona na tyle wysoka, aby w miejscu łączenia zachodziły odkształcenia plastyczne oraz procesy fizykochemiczne związane z utworzeniem złącza. Spawalnicze źródła ciepła powinny charakteryzować się możliwością wprowadzenia minimalnej ilości ciepła w miejsce spawania w sposób najbardziej skoncentrowany, pozwalający wykonać połączenie. Do spawalniczych źródeł ciepła zaliczamy między innymi: łuk elektryczny, strumień plazmy niskotemperaturowej, strumień elektronów, promień laserowy, rezystancję łączonych metali, na których wydzielane jest ciepło, tarcie mechaniczne, pole elektromagnetyczne, płomień gazowo - tlenowy.

Do celów spawalniczych wykorzystuje się przemianę różnych form energii w energię cieplną. Podstawowe wymagania stawiane spawalniczym źródłom ciepła można określić następująco:

- z energetycznego punktu widzenia powinny charakteryzować się możliwością wytworzenia wysokiej temperatury skupionej na niewielkiej powierzchni,

- z technologicznego punktu widzenia powinny być tanie, proste w obsłudze oraz bezpieczne i niezawodne w działaniu.

Wymienione źródła ciepła, a co za tym idzie różne źródła zasilania zostały wykorzystane do wielu metod spawania, zgrzewania i cięcia termicznego. Przy wyborze źródła zasilania do łączenia konkretnych wyrobów należy uwzględnić techniczną możliwość zastosowania danego źródła, efektywność procesu, a także ilość i niezawodność wykonywanych połączeń.

I. Spawanie elektrodami otulonymi MMA (Manual Metal Arc) SMAW

Do ręcznego spawania elektrodami otulonymi używamy poniższych urządzeń spawalniczych. Transformatory spawalnicze do spawania elektrodami otulonymi prądem przemiennym (stara technologia).

Regulacja prądu spawania może być realizowana:

- dławikiem na wspólnym rdzeniu,

- oddzielnym dławikiem,

- ruchomym uzwojeniem,

- ruchomym bocznikiem magnetycznym.

Niezbędnym warunkiem zajarzenia i utrzymania łuku elektrycznego między elektrodą a materiałem spawanym jest, aby charakterystyka statyczna transformatora była stromo - opadająca. Napięcie biegu jałowego wynosi zwykle 60-80 V. Aktualnie na rynku występują urządzenia typu „hobby” o napięciu biegu jałowego ~45 V. Przy tak niskim napięciu wymagane jest stosowanie elektrod niskonapięciowych np.: 6012 (MOST). Z uwagi na to, że wiele elektrod spawalniczych wymaga prądu stałego zakres stosowania transformatorów jest ograniczony. Są one wypierane z rynku przez urządzenia bardziej zaawansowane technicznie.

Prądnice spawalnicze to zespoły dwumaszynowe składające się z silnika napędowego i prądnicy spawalniczej (silnik elektryczny + prądnica prądu stałego = przetwornica spawalnicza). Z uwagi na masę, gabaryty oraz energochłonność coraz rzadziej spotyka się w/w urządzenia w eksploatacji. Silnik spalinowy + prądnica prądu stałego = agregat spawalniczy to urządzenie, które ma zastosowanie przy wykonywaniu prac spawalniczych w warunkach polowych.

Prostowniki spawalnicze mają za zadanie przekształcić prąd przemienny na prąd stały o określonym kształcie charakterystyki zewnętrznej i o wymaganym zakresie prądu spawania. Do urządzeń spawalniczych wykorzystuje się prostowniki zasilane z transformatora wyposażonego w ruchome boczniki strumienia magnetycznego. Jednak wadą ich jest brak możliwości zdalnego sterowania prądem spawania oraz skomplikowana budowa mechanizmu napędu bocznika.

Te błędy zostały wyeliminowane przez zastosowanie sterowalnych elementów energoelektronicznych, przede wszystkim tyrystorów i tranzystorów. Prostowniki tyrystorowe pozwalają na automatyczne kształtowanie charakterystyk statycznych i dynamicznych oraz umożliwiają sterowanie energią w zależności od programów spawania.

Inwertory spawalnicze (prostowniki z wewnętrzną przemianą częstotliwości). Zastosowanie w falownikach wysokonapięciowych tyrystorów wysokiej mocy pozwoliło na osiągnięcie częstotliwości kilkudziesięciu kHz poza pasmem akustycznym. Na skutek zastosowania przemiany częstotliwości w zasilaczach do spawania łukowego zmniejszyła się masa urządzeń oraz zaistniała możliwość sterowania zjawiskami zachodzącymi w strefie międzyelektrodowej podczas spawania (głównie przenoszeniem metalu). Inwertory spawalnicze są obecnie najpopularniejszymi urządzeniami do spawania elektrodami MMA. Najnowszą generacją inwertorów są urządzenia z wewnętrzną przemiana częstotliwości np MICOR firmy LORCH.

II. Spawanie elektrodą nietopliwą w osłonie gazowej TIG (Tungsten Inert Gas) GTAW

Stanowisko do spawania metodą TIG składa się z:

- źródła zasilania prądu przemiennego, wyprostowanego lub uniwersalnego zasilacza łuku (prąd stały i przemienny) z generatorem wysokiej częstotliwości i układem sterowania,

- uchwytu spawalniczego,

- butli gazowej z osprzętem.

Obecnie najczęściej stosowanymi źródłami zasilania są inwertory spawalnicze z wbudowanym układem sterowania oraz generatorem wysokiej częstotliwości. Źródła zasilania stosowane przy tej metodzie mają charakterystykę opadającą. Mogą one być źródłami zasilania prądu stałego lub stałego i przemiennego. Prąd przemienny wykorzystywany jest przy spawaniu aluminium i jego stopów. Urządzenia te bywają wyposażone w wiele funkcji takich jak: narastanie prądu spawania, możliwość prądu pulsującego oraz wypełniacz krateru (stopniowe zmniejszanie prądu spawania celem łagodnego zakończenia procesu). Aktualnie w sprzedaży znajdują się proste urządzenia inwertorowe do spawania elektrodą otuloną oraz metodą TIG. W urządzeniach tych, w przypadku spawania metodą TIG, zajarzenie łuku nie odbywa się dzięki wysokiej częstotliwości, lecz na skutek zwarcia elektrody wolframowej z materiałem spawanym. Elektroda wolframowa nie ulega zniszczeniu, ponieważ w chwili zwarcia płynący prąd ma jedynie wartość ok. 15 A. Po nagrzaniu elektrody i zjonizowaniu przestrzeni wokół elektrody możliwe jest jarzenie łuku (lift arc). Minimalna wartość prądu spawania w przypadku inwertorów wynosi 3 A. Jest to wielka zaleta, którą wykorzystuje się przy spawaniu szczególnie cienkich elementów.

Zwiększenie wydajności spawania tą metodą odbywa się między innymi poprzez zastosowanie urządzeń ze zmechanizowanym podawaniem drutu elektrodowego lub systemów orbitalnych.

III. Spawanie elektrodą topliwą w osłonie gazowej MIG (Metal Inert Gas), MAG (Metal Active Gas) GMAW

Spawanie metodami MIG i MAG realizowane jest przy użyciu urządzeń spawalniczych, w których posuw drutu elektrodowego odbywa się w sposób zmechanizowany natomiast ruch uchwytu odbywa się ręcznie. Coraz częściej można spotkać się ze zwiększeniem wydajności procesu poprzez wdrażanie technologii z wykorzystaniem automatów i robotów spawalniczych, gdzie posuw uchwytu jest zmechanizowany. W przypadku metody MAG jest to szczególnie zalecane ze względu na łatwą adaptację procesu poprzez wykorzystanie osprzętu pomocniczego takiego jak np.: wózki samojezdne czy systemy spawania orbitalnego. W metodzie MIG i MAG wykorzystywane mogą być druty elektrodowe pełne jak i rdzeniowe. Technologie te można spotkać przy wykonywaniu połączeń spawanych np.: zbiorników czy rurociągów. Ma to szczególne zastosowanie w przypadku produkcji seryjnej lub masowej. Przy metodzie MIG wykorzystuje się gazy obojętne, np. argon, hel oraz mieszanki argonu z helem. W metodzie MAG gazem osłonowym jest dwutlenek węgla i jego mieszanka z argonem lub argonem z tlenem.

Rozwój automatyki, elektroniki i elektrotechniki spowodował powstanie wielu nowych rozwiązań konstrukcyjnych urządzeń do spawania metodą MAG, mających na celu umożliwienie sterowania i kontroli przechodzenia kropli metalu w łuku spawalniczym. Są to procesy, w których zastosowanie odpowiednich układów sterujących w źródłach zasilania łuku pozwoliło na kontrolę przejścia kropli ciekłego metalu z końca drutu elektrodowego do jeziorka spawalniczego.

Do najnowszych odmian metody MAG, które dość niedawno pojawiły się na kontynencie europejskim, należy między innymi spawanie metodą SpeedPulse, Surface Tension Transfer - STT, coldArc czy Cold Metal Transfer - CMT. Te odmiany metody MAG różnią się miedzy sobą sposobem przechodzenia metalu w łuku co wiąże się z ich różnym zastosowaniem w praktyce przemysłowej.

Do spawania metodą MAG oraz jej odmianami źródłami zasilania są prostowniki oraz inwertory o płaskiej charakterystyce statycznej. Podstawowymi elementami urządzeń MIG/MAG (tzw. półautomatów spawalniczych) są źródło prądu i podajnik drutu. Wyróżniamy tutaj urządzenia kompaktowe, gdy podajnik i źródło znajdują się w jednej obudowie oraz półautomaty spawalnicze MIG/MAG z wydzielonym podajnikiem drutu.

Nowościami w obecnym katalogu są wysokowydajne metody spawania: SpeedPulse (str. I-8), SpeedArc (str. I-11), SpeedUp (str. I-11), TwinPuls (str. I-8), SpeedRoot (str. I-11), SpeedCold (str. I-11) i Quatromatic (str. I-10).

IV. Spawanie automatyczne pod topnikiem SAW (Submerged Arc Welding)

Jest to wysokowydajna metoda spawania (stosowana średnica drutu elektrodowego to O 2 - O 6 mm). Osłonę jeziorka płynnego metalu tworzą gazy wydzielające się z topiącego się w wysokiej temperaturze topnika. Stanowisko do spawania składa się z głowicy podającej drut elektrodowy i topnik, która może być zainstalowana na wózku z regulowaną prędkością jazdy, na słupowysięgniku lub może być stacjonarna. W tym przypadku prędkość spawania zależna będzie od prędkości przemieszczających się elementów spawanych. Źródłem zasilania zwykle jest prostownik spawalniczy z płaską charakterystyką statyczną o prądzie spawania 600-1200 A.

Innymi metodami spawania, w których wykorzystuje się prostowniki lub inwertory spawalnicze są:

- automaty do spawania elektrożużlowego i elektrogazowego,

- stanowiska do spawania plazmowego i mikroplazmowego.

Urządzenia do spawania automatycznego w rozdziale II.

V. Cięcie plazmowe, tlenowe, strumieniem wody i laserowe

Cięcie plazmą

Cięcie silnie skoncentrowanym plazmowym łukiem elektrycznym, jarzącym się między elektrodą nietopliwą a materiałem polega na stopieniu materiału i wyrzuceniu go ze szczeliny cięcia. Elektroda nietopliwa wykonana jest z miedzi z wprasowaną płytką cyrkonową lub hafnową i jest bardzo intensywnie chłodzona wodą lub powietrzem. Powszechnie stosowanym gazem plazmotwórczym jest powietrze. W urządzeniach o dużych mocach używa się argonu, azotu, wodoru, dwutlenku węgla oraz mieszanki argon-wodór i argon-hel. Jako źródła prądu używane są prostowniki tyrystorowe oraz inwertory, które charakteryzują się możliwością płynnej regulacji natężenia prądu, dużą sprawnością energetyczną oraz małą masą i niewielkimi gabarytami. Przy pomocy łuku plazmowego możemy ciąć takie metale jak: żeliwo, stal, stal wysokostopową, aluminium, miedź i inne. W zależności od grubości przecinanego materiału stosuje się źródła prądu o różnych mocach. Przy cięciu materiałów o dużych grubościach cięcie odbywa się z reguły automatycznie. Każde stanowisko do cięcia plazmowego, niezależnie od mocy uchwytu, powinno być wyposażone w wentylację, z uwagi na wydzielanie się w wysokiej temperaturze szkodliwych dla zdrowia tlenków i azotków metali. Innym sposobem rozdzielania materiału na całej jego grubości jest cięcie tlenem.

Cięcie tlenowe

Proces ten polega na doprowadzeniu metalu na osnowie żelaza do temperatury zapłonu (przy pomomocy np. acetylenu), powyżej której następuje reakcja egzotermiczna tlenu z żelazem. Ciągłość procesu zapewniona jest przez przesuwanie palnika wzdłuż linii cięcia. Z warunków cięcia tlenem wynika, że tylko stale o zawartości do 1,6% węgla mogą być cięte tą metodą. Podstawowym urządzeniem do cięcia tlenem jest palnik. Głowica palnika zbudowana jest z dyszy tnącej, przez którą przepływa tlen tnący oraz dyszy podgrzewającej, w której płynie mieszanina gazowotlenowa powstała w komorze mieszania, mająca za zadanie podgrzanie materiału ciętego. Oprócz acetylenu można stosować również inne gazy, jak: propan-butan, wodór czy gaz ziemny. W zależności od wielkości produkcji, jak i potrzeby osiąganej jakości powierzchni i powtarzalności wymiarów procesy cięcia termicznego mogą być prowadzone manualnie, półautomatycznie i automatycznie (CNC).

Cięcie strumieniem wody

Kinematyka procesu cięcia wodą jest zbliżona do procesów ciecia termicznego. Powierzchnie cięte charakteryzują się wysoką jakością, a temperatura krawędzi materiałów podczas cięcia nie przekracza 100°C czego wynikiem jest brak odkształceń. Metoda ta polega na zastosowaniu koherentnego strumienia wody powstającego w wyniku przetłaczania przez dyszę o małej średnicy (wykonanej z szafiru, diamentu lub rubinu) uprzednio sprężonej do 200 – 400 MPa. Aby uzyskać jej wąski strumień prędkość osiąga nawet trzykrotną prędkość dźwięku. W wyniku erozji, zmęczenia ścinającego oraz mikroobróbki (w przypadku zastosowania proszku ściernego) strumień wody usuwa cięty materiał ze szczeliny. Do cięcia materiałów miękkich takich jak: guma, skóra, tworzywa sztuczne, papier czy drewno wykorzystywana jest sama woda. W przypadku cięcia metali i stopów takich jak: tytan, aluminium, ceramika, stal czy szkło do wody dodawany jest proszek ścierny. Najczęściej jest to garnet (krzemian granatu). Cięcie strumieniem wody jest najbardziej uzasadnione w przypadku cięcia materiałów niemetalowych, których nie można ciąć metodami termicznymi (ze względu na zapalenia, pęknięcia oraz utratę właściwości spowodowane degradacją struktury). Proces ten jest prowadzony w sposób automatyczny lub zrobotyzowany. Metoda ta charakteryzuje się wysokim poziomem hałasu nawet do 120 dB co sprawia, że warunki pracy są utrudnione. W celu ograniczenia tego zjawiska materiał cięty oraz dysza tnąca zanurzane są w wannie z wodą. Poprzez zwiększenie ciśnienia oraz ilości proszku, zwiększa się prędkość oraz wydajność cięcia, a także gładkość powierzchni ciętych. Przy cięciu elementów o grubości kilkunastu milimetrów np.: z aluminium, tytanu czy miedzi i ich stopów prędkość cięcia jest porównywalna do cięcia laserowego. Powyżej 50 mm grubości materiałów ciętych, wydajność procesu znacznie obniża się oraz maleje dokładność.

Cięcie laserem

Ze względu na parametry procesu oraz właściwości materiału ciętego rozróżniamy trzy odmiany ciecia laserowego, różniące się mechanizmem usuwania materiału ze szczeliny: cięcie ze spalaniem materiału, cięcie z odparowaniem materiału oraz cięcie ze stapianiem i wydmuchiwaniem materiału. Podczas cięcia gaz (obojętny lub aktywny) usuwa produkty spalania, parowania lub stapiania powstałe w wyniku ciągłego lub impulsowego oddziaływania silnie skoncentrowanej wiązki. Cięcie laserowe w praktyce znalazło swoje zastosowanie do większości materiałów takich jak: metale, tworzywa sztuczne, ceramika, tekstylia, skóry, papier. Grubości elementów ciętych zaczynają się od setnych części milimetra do ok. 40 mm. Cięcie laserowe charakteryzuje się wysoką jakością powierzchni ciętej nieosiągalną innymi metodami termicznymi oraz dużą dokładnością do 250 µm. Niski poziom energii cieplnej wprowadzonej do materiału ciętego powoduje brak odkształceń. Metoda ta w praktyce prowadzona jest w sposób zautomatyzowany i zrobotyzowany. Szczególnym miejscem zastosowania cięcia laserowego jest konturowe wykrawanie elementów przy zmiennym profilu produkcji. W praktyce przemysłowej stosowane są głównie lasery CO2, włóknowe, dyskowe, rzadziej YAG.

	Urządzenia do cięcia tlenowego, strumieniem wody i laserem w rozdziale III. RYWAL-RHC prowadzi serwis gwarancyjny i pogwarancyjny oraz przeglądy urządzeń spawalniczych. Adresy punktów serwisowych na końcu katalogu.
	RYWAL-RHC prowadzi dzierżawę urządzeń do spawania i cięcia. Aktualna oferta dzierżawy na www.rywal.eu. Wyślij zapytanie. RYWAL-RHC prowadzi sprzedaż urządzeń w specjalnych cenach, są to urządzenia używane, które były eksploatowane w celach prezentacyjnych. Aktualna oferta Okazji Cenowej na www.rywal.eu. Wyślij zapytanie.

UWAGA

1. Zastrzegamy sobie możliwość zmian parametrów technicznych.

2. Zamieszczone fotografie produktów mogą prezentować inne ich wersje.

3. Z wszelkimi pytaniami prosimy zwracać się do naszych pracowników.

4. Istnieje możliwość zamówienia pokazów niektórych urządzeń z naszej oferty.

Cenimy sobie fakt, że nasi pracownicy wiążą z nami swoją przyszłość zawodową, o czym najlepiej świadczy bardzo niska fluktuacja wśród naszej załogi. Dajemy naszym pracownikom poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa oraz rozwoju, a jasny i przejrzysty zakres obowiązków gwarantuje bezkonfliktowy przebieg pracy.

W firmie RYWAL-RHC mogą znaleźć zatrudnienie osoby dobrze przygotowane merytorycznie, posiadające takie cechy, jak kreatywność i zaangażowanie, otwartość, elastyczność, uczciwość oraz umiejętność pracy w zespole.

Nowo zatrudniony pracownik w zależności od obejmowanego stanowiska przechodzi programy szkoleniowe dla pracowników, umożliwiające zarówno podniesienie kwalifikacji zawodowych poprzez wzbogacenie swojej wiedzy merytorycznej i udoskonalenie umiejętności praktycznych. Szkolenia dostosowywane są do potrzeb pracowniczych i mają formę szkoleń indywidualnych lub grupowych.

Kandydaci wybierani są zgodnie z obowiązującą w naszej firmie procedurą, która obejmuje rozmowy kwalifikacyjne oraz testy dostosowane do stanowiska.

"Aktualnie nie znalazłeś ciekawej oferty? Zostaw nam swoją aplikację! Skontaktujemy się z Tobą gdy pojawi się oferta pasująca do Twoich kwalifikacji."

Rekrutacja spontaniczna

Vademecum (z łacińskiego - "pójdź ze mną"), publikacja gromadząca podstawowe wiadomości z danej dziedziny, najczęściej o charakterze praktycznym. Kompendium, podręcznik, przewodnik.

Znajdujesz się w dziale Vademecumstworzonym przez firmę RYWAL-RHC. Jest to baza danych niezbędnych informacji dla ludzi związanych z branżą spawalniczo/szlifierską. Znajdziesz tu dużo przydatnych informacji o specyficznych urządzeniach i procesach. Bardzo często są to informacje których nie znajdziesz nigdzie indziej w polskim internecie. Są ona przeznaczone dla specjalnej grupy ludzi, pracowników - inżynierów i techników, przedsiębiorców oraz hobbystów.

Nasza baza jest tworzona przez najwyższej klasy specjalistów z polskich wyższych uczelni technicznych, instytutów i firm prywatnych. Mamy nadzieję, że znajdą tu Państwo poszukiwane informacje.

Jeśli mają Państwo pytanie z dziedziny spawalnictwa lub szlifierstwa, prosimy skontaktować się z nami, nasi specjaliści Państwu z chęcią pomogą.

Streszczenie

   Referat omawia wpływ wad spawalniczych na jakość konstrukcji i zależności między złą jakością i koniecznością poprawy złączy spawanych (w różnych etapach produkcji) a bezpośrednimi i pośrednimi stratami natury ekonomicznej, w tym również często przewyższającymi wartość wykonywanej konstrukcji.

"Jakość rzeczywista, czy jakoś tam będzie"

mgr inż. Jacek Saperski

Genferlloyd

mgr inż. Michał Wińcza

Rywal-RHC Gdańsk

Jakość prac spawalniczych, a problemy ekonomiczne wytwarzania

Wstęp

Profesor M. Myśliwiec na jednym ze spotkań Spawalników Wybrzeża zadał proste, a jednocześnie podchwytliwe pytanie: "Co produkuje Wasz zakład?" Odpowiedzi: konstrukcje metalowe, rurociągi przesyłowe, kotły i zbiorniki, kadłuby statków, itp., nie zadowalały go. Gdy już zostały podane wszystkie możliwe do wykonania konstrukcje stwierdził: "Każdy zakład, oprócz przedmiotów realnych, produkuje również bardzo realne straty".

W każdej gałęzi produkcji występują dwa główne rodzaje strat:

• straty nieuniknione, niezamierzone przez ludzi;
• straty wynikające z niewłaściwej działalności ludzi.

Do pierwszej grupy strat należą: odpady produkcyjne (występujące nawet w przypadku maksymalnego wykorzystania materiału), bieg jałowy maszyn, przestoje na konserwacje i remonty, klęski losowe, itp. Wielkość tych strat można zmienić tylko w minimalnym zakresie. Druga grupa strat wynika głównie z nieudolności lub niedbalstwa ludzi, podczas gdy możliwości ich zmniejszenia są bardzo duże. Niebagatelną rolę odgrywa w tym przypadku jakość wykonywanych prac spawalniczych. Artykuł usiłuje wyjaśnić zależności (wymierne i niewymierne) zachodzące między występowaniem niezgodności spawalniczych, a ekonomiką produkcji.
Problem ekonomiki spawalniczych prac naprawczych jest omawiany w prasie fachowej sporadycznie, nie był i nie jest tematem szerszej i gruntownej analizy.

Spawalnicze prace naprawcze, występujące w trakcie produkcji nowych konstrukcji, ze względu na swój charakter można podzielić na dwie podstawowe grupy związane z:

• usuwaniem wad spawalniczych, które wystąpiły i zostały wykryte w spoinie i w strefie przyspoinowej w czasie i po wykonaniu połączeń spawanych,
• operacjami dodatkowymi po pracach spawalniczych, które mają na celu doprowadzenie konstrukcji do wymaganych przez projekt / kontrakt tolerancji wykonawczych i odpowiedniego wyglądu estetycznego (prostowanie, usuwanie odprysków i wżerów).

Naprawcze operacje spawalnicze związane z odtwarzaniem charakterystyk eksploatacyjnych zużytych części maszyn i urządzeń (regeneracja) i naprawami poawaryjnymi ze względu na specyfikę w tym opracowaniu omawiane nie będą.

Niezgodności w złączach spawanych. 

   Jest powszechnie wiadomo, że uzyskanie połączenia spawanego o właściwościach identycznych jak materiału rodzimego jest praktycznie niemożliwe. Dokładnie to określił profesor Jacek Senkara (1) twierdząc, że "złącza wykonane metodami spawalniczymi uważane są za najsłabsze miejsce konstrukcji w potocznym rozumieniu tego słowa".

 I dalej: "Większość procesów spajania zachodzi przy udziale fazy ciekłej, a więc mamy do czynienia z niekorzystną strukturą fazy lanej spoiny i składzie chemicznym zwykle różniącym się od materiału rodzimego. Różnica ta może wynikać z celowego doboru materiału dodatkowego, przy czym może to być różnica nieznaczna (np. obniżona zawartość węgla przy spawaniu stali, czy ubytek składnika o wysokiej prężności pary) lub drastyczna (luty, spoiwa spawalnicze o odmiennym składzie). W przypadku spawania i zgrzewania topimy lokalnie materiał spajany, niszcząc jego strukturę wynikającą z dotychczasowej historii technologicznej (wytop, przeróbka plastyczna, wyżarzanie, obróbka cieplna itd). Operujemy zwykle ruchomym źródłem ciepła o dużej koncentracji energii, proces przebiega więc dynamicznie, przy dużym odchyleniu od stanu równowagi termodynamicznej, w gradiencie temperatury. W efekcie otrzymujemy złącze o zróżnicowanym składzie chemicznym i zróżnicowanej strukturze spoiny i strefy wpływu ciepła, często z makro i mikro defektami, niewolne od odkształceń geometrycznych i naprężeń własnych. (...)
W świetle powyższego, nie bez racji można uznać, iż zadaniem spawalnictwa jest otrzymywanie wyrobów i budowa konstrukcji spajanych przy możliwie najmniejszym obniżeniu właściwości złączy w stosunku do materiałów wyjściowych, przy czym obniżka ta traktowana jest jako coś naturalnego i nieuniknionego. Czyli mówiąc trywialnie, chodzi o to, aby połączyć, ale przy tym jak najmniej zepsuć."

Ten dość długi cytat powinien jasno uświadomić wagę zagadnienia, gdyż każda dodatkowo wprowadzona ilość ciepła i materiału dodatkowego w czasie prac naprawczych negatywnie wpływa na jakość wykonanego już połączenia.
Osłabienie strukturalne w złączach spawanych to tylko "wierzchołek góry lodowej". Groźniejsze w skutkach (dla konstrukcji i użytkownika) są wady spawalnicze, które powstały w czasie i po pracach spawalniczych (np. pęknięcia zwłoczne).
W praktyce stosowane są różnego rodzaju klasyfikacje określające przyczyny występowania i charakter niezgodności spawalniczych. (2)

Najogólniej przyczyny powstawania niezgodności spawalniczych można podzielić na trzy podstawowe grupy:

• niewłaściwie przyjęta technologia wykonania,
• nieodpowiednio przyjęty materiał podstawowy i dodatkowy,
• niewłaściwe rozwiązania konstrukcyjne.

Czynniki te mogą występować pojedynczo lub oddziaływać zbiorczo potęgując ujemne skutki. Ze względu na oddziaływanie wad na własności eksploatacyjne konstrukcji spawalniczej rozróżniamy:

• niezgodności przestrzenne, nie tworzące karbu, ale zmniejszające przekrój czynny złącza,
• niezgodności płaskie (pęknięcia, przyklejenia, brak przetopu, itp.), tworzące ostre karby mogące zainicjować pęknięcia.

Do najgroźniejszych niezgodności płaskich należy zaliczyć pęknięcia o różnym charakterze i przyczynach powstania (w tym również kruche). Pęknięcia kruche charakteryzują się powstawaniem bez wcześniejszych odkształceń plastycznych (brak ostrzeżenia o możliwej awarii), z katastroficznym przebiegiem z bardzo dużymi prędkościami (około 1800 m/sek.). Praktycznie jest bardzo trudno wykonać połączenie spawalnicze w sposób idealny - bez wad. W związku z tym opracowanych zostało szereg norm i przepisów określających zakres dopuszczalnych (i niedopuszczalnych) niezgodności w zależności od przeznaczenia eksploatacyjnego konstrukcji. Jest rzeczą oczywistą, że kryteria określające dopuszczalność wad będą różne w zależności od ich charakteru i wielkości oraz obciążeń, jakim poddana będzie konstrukcja.

W Biuletynie Instytutu Spawalnictwa nr 2/2008 opisana jest technologia wykonania platformy widokowej nad Wielkim Kanionem Kolorado. Jest to najwyżej na świecie położona konstrukcja tego typu (1219m od dna kanionu), co jak beztrosko określili autorzy daje możliwość swobodnego spadania w czasie 15 sekund. Platforma w kształcie podkowy konstrukcji skrzyniowej o ciężarze przeszło 450 ton wystaje poza obrys góry na około 20m, jest obliczona na obciążenie około 32000t, działanie wiatru o prędkości 145 km/h i wstrząsów tektonicznych o sile ośmiu stopni w skali Richtera przy epicentrum odległym o 80 km od platformy. Określony za pomocą badań ultradźwiękowych stopień wadliwości spoin kształtował się poniżej 2% i stan taki uznano za akceptowalny. Tym niemniej dopuszczalne obciążenie obliczeniowe (32000t - odpowiednik 71 w pełni załadowanych samolotów Boeing 747s) zostało zredukowane do 120 osób, które mogą jednocześnie przebywać na platformie.

Szczególnie ostro problem pęknięć kruchych wystąpił w USA w czasie II wojny światowej, przy budowie całkowicie spawanych kadłubów statków. Kruche pęknięcia statków częściowo spawanych zdarzały się już w latach dwudziestych i trzydziestych, nie stanowiło to jednak znaczniejszego problemu, gdyż złącza nitowane stanowiły barierę blokującą rozprzestrzenianie się pęknięć, które ograniczały się z zasady do jednej blachy (3). Dopiero zmiana technologii budowy kadłuba z nitowanej na całkowicie spawaną stała się przyczyną dużej ilości pęknięć konstrukcji, a nawet zniszczenia całych statków. Z około 5000 statków handlowych, zbudowanych w czasie II wojny światowej w Stanach Zjednoczonych Ameryki, ponad 1000 uległo znacznym pęknięciom do roku 1946. W latach 1942-1952 ponad 200 statków doznało pęknięć sklasyfikowanych jako poważne (ponad 7 m), a dziewięć zbiornikowców typu T2 i siedem statków typu "Liberty" pękło krucho na dwie połowy. Większość pęknięć na statkach typu "Liberty" zaczynało się od naroży luków oraz wycięć w górnej części mocnicy burtowej. Natomiast pęknięcia zbiornikowców T2 zaczynały się głównie od wad spoin czołowych w poszyciu dna. Jeszcze w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia w wielu kadłubach stosowano nitowane pasy bezpieczeństwa (pas obłowy, tj. połączenie dna z burtami i pas mocnicy burtowej, tj. połączenia burt z pokładem). Problemowi temu w czasie II wojny światowej nie poświęcono zbyt dużej uwagi, dopiero w okresie powojennym zaczęto szczegółowo badać przyczyny awarii. Okazało się, że niezależnie od stosowania materiałów podstawowych (stali) niskiej spawalności, praktycznie wszystkie pęknięcia rozpoczynały się od wad spawalniczych, a te z kolei wynikały z niskich kwalifikacji spawaczy i stosowanych materiałów dodatkowych. W opracowaniu (4) podano wyniki badań rentgenowskich połączeń spawanych w mostach kolejowych budowanych w okresie powojennym. Dla scharakteryzowania podejścia do problemów niezgodności w eksploatowanych spawanych mostach kolejowych cytujemy dosłownie wnioski z opracowania (4):

• Przeprowadzone badania radiograficzne pozwoliły na zewidencjonowanie wad złączy spawanych dźwigarów głównych w 155 mostach kolejowych. Stwierdzono, że 26,0% odcinków spoin ma poważne wady wewnętrzne kwalifikujące je do klasy wadliwości R4 i R5, niedopuszczalnej, zgodnie z normą, w konstrukcjach mostowych. W spoinach klasy R5 na 437 rentgenogramach wykryto pęknięcia. Szczególnie dużą liczbę złączy z istotnymi wadami wewnętrznymi stwierdzono w ustrojach nośnych mostów wykonanych do roku 1960. Prawie 43% przebadanych odcinków spoin, w tej grupie mostów, zakwalifikowano do klasy wadliwości R4 i R5.
  
• Wadliwe odcinki spoin klasy R4 i R5 powinny być wycięte i ponownie spawane. Taka naprawa spoin, przeprowadzana w wąskiej szczelinie elementów wchodzących w skład sztywnego ustroju, jest technologicznie zabiegiem trudnym. Dlatego też zalecono jedynie w sporadycznych wypadkach wzmocnienie styków, w których występowały pęknięcia. Pozostałe złącza prześwietlano okresowo i śledzono ich zachowanie się pod obciążeniem eksploatacyjnym. Przeprowadzone dotychczas badania rentgenowskie spoin obarczonych małymi pęknięciami podłużnymi, poprzecznymi i promienistymi nie wykazały ich wzrostu. Na podstawie tych badań nie jest jednak możliwe określenie zachowania się tych spoin w przyszłości.
  
• Przedstawione wyniki badań rentgenograficznych potwierdziły fakt, że tylko sklasyfikowanie wady i klasy spoiny nie może być jedynym miernikiem jakości połączenia spawanego i podstawą do jego dyskwalifikacji. Wada w złączu konstrukcji jest dopuszczalna, jeśli podczas eksploatacji nie będzie się powiększała lub jeśli jej zwiększenie będzie nieznaczne i nie spowoduje wyczerpania nośności i sztywności ustroju.

Badania metalograficzne i wytrzymałościowe materiału podstawowego wykazały strukturę gruboziarnistą stali ze skłonnością do starzenia i niską udarnością w temperaturach ujemnych (ok. 10 J/cm²).
Powyższe 3 przykłady podają różne podejścia do zagadnień jakości, klasyfikacji wad i ryzyka eksploatacji: wysoce asekuracyjne (platforma widokowa), ograniczające ryzyko do minimum (statki) i na granicy dużego wymuszonego ryzyka (mosty). Wszystkie omówione konstrukcje poddawane są dużym zmiennym obciążeniom o nierównomiernym charakterze.
Opracowanie nowych, coraz doskonalszych spawalniczo materiałów podstawowych i dodatkowych, nowych maszyn i urządzeń spawalniczych regulujących i sterujących oddziaływaniem łuku oraz coraz wyższe kwalifikacje spawaczy, pozwoliły na znaczące zredukowanie ilości wad spawalniczych.
W chwili obecnej podstawowym i głównym czynnikiem mającym wpływ na jakość lub, rozumując odwrotnie, na występowanie wad są ludzie na wszystkich szczeblach produkcji, w których spawacz jest tylko ostatnim jego ogniwem. Niezależnie od przyczyn powstania niezgodności, po jej stwierdzeniu, niezbędne jest określenie, jakie mogą być konsekwencje w przypadku pozostawienia ich w konstrukcji. Decydującym kryterium jest charakter i wielkość wady oraz warunki eksploatacji konstrukcji.

Zasady usuwania niezgodności spawalniczych

   Opisane zasady usuwania niezgodności spawalniczych opracowane zostały w oparciu o przepisy Norweskiego Towarzystwa Klasyfikacyjnego - Det Norske Veritas (DNV) i praktykę przy budowie dużych, odpowiedzialnych konstrukcji oceanicznych (wieże wiertnicze).

Konstrukcje opisane w Offshore Standard DNV-OS-C101 podzielone zostały na 3 kategorie:

1. Specjalne (special) - w których wady mogą powodować poważne konsekwencje i są przyczyną naprężeń powodujących kruche pękanie.
2. Główne (primary) - w których wady mogą powodować poważne konsekwencje.
3. Pomocnicze (secondary) - w których wady nie mają znaczących konsekwencji.

Poszczególnym kategoriom konstrukcji przypisano kategorie inspekcji prac spawalniczych (DNV-OS-C401), odpowiednio kategoria I, II i III inspekcji dla konstrukcji: specjalnych, głównych i pomocniczych. Jak łatwo się domyślić, im wyższa kategoria inspekcji - a zatem bardziej odpowiedzialna konstrukcja, tym szerszy zakres badań DNT i tym ostrzejsze kryteria akceptacji wad / niezgodności spawalniczych.
W niniejszym referacie omówiono przede wszystkim skutki występowania wad w konstrukcjach dużo gabarytowych, należących do kategorii primary wg powyższego podziału.

Zakres badań NDT dla takich konstrukcji (DNV-OS-C401) wygląda następująco:

• złącza doczołowe: VT - 100%, MT - 20%, RT - 10%
• złącza teowe, pełnoprzetopowe: VT - 100%, MT - 20%, UT - 20%

Pełny zakres badań to oczywiście zalecenia ogólne.
Przeanalizujmy teraz, co się dzieje, gdy w konstrukcji znaleziono wadę niespełniającą kryteriów akceptacji. Jak wiadomo, wadę należy usunąć tak, aby uzyskać połączenia spełniające te kryteria.
Jak zatem w praktyce wygląda naprawa wad spawalniczych.
Wadliwe połączenia trzeba wyciąć, oczyścić, spoinę wykonać jeszcze raz angażując do tego spawacza o najwyższych kwalifikacjach spośród tych, których mamy do dyspozycji. Chcemy zwrócić uwagę na to, że wykonanie spoiny wielowarstwowej długości 300 mm i 1000 mm zajmuje mniej więcej tyle samo czasu, co wynika z konieczności przestrzegania reżimu temperaturowego. Po zakończeniu prac spawalniczych i oczyszczeniu miejsca prowadzenia prac naprawczych, spoina jest zgłaszana do badań NDT. Z reguły poszerza się wówczas ilościowy zakres badań NDT i RT (lub UT). Jeżeli badania wypadły pomyślnie, proces naprawy mamy zakończony, jeśli nie, połączenia trzeba naprawić drugi i ostatni raz. Jeżeli po drugiej naprawie połączenie nadal jest nieakceptowalne trzeba wymienić materiał.
Wszyscy oczywiście znamy proces naprawy wad spawalniczych, ale nie zawsze uświadamiamy sobie, jakie są konsekwencje tego procesu.

KOSZTY

Pierwszą konsekwencją są koszty - bezpośrednie koszty naprawy wad spawalniczych. Dla oszacowania kosztów naprawy wad spawalniczych posłużono się jednostką względną: kosztem wykonania spoiny porównywalnej długości bez wad dla typowej konstrukcji z grupy, o której poprzednio wspomniano. Dla uproszczenia przyjęto, że koszt godziny pracy zawierający koszty osobowe, energię, zużycie materiałów, itp. jest zbliżony dla wszystkich operacji. Koszty względne podano na podstawie praktyki stoczniowej.

Poszczególne składniki kosztów to:

• Koszty wycięcia spoiny i jej oczyszczenia.

Przy wycinaniu wadliwego złącza trzeba się upewnić, czy wada (brak przetopu, zażużlenia) nie jest dłuższa niż radiogram i ciąć tak daleko, aż będziemy pewni, że mamy dobrą spoinę. Proces najbardziej wydajny to żłobienie elektropowietrzne. Technika ta ma jednak swoje ograniczenia. Jest mało precyzyjna. Na podstawie radiogramu nie można ocenić głębokości występowania wady, więc jeśli zależy nam na znalezieniu wady w materiale, nie zawsze możemy się posłużyć tą metodą. W niektórych firmach stosowanie żłobienia elektropowietrznego jest zakazane lub ograniczone tylko do stosowania poza halą montażową. Pozostaje wtedy żłobienie palnikiem acetylenowym lub szlifowanie. Nawet jeśli spoinę można wyciąć elektrodą węglową, pozostaje usunięcie szlifierką nawęglonej warstwy i poprawienie kształtu rowka spawalniczego. Zasada ta dotyczy również żłobienia palnikiem acetylenowotlenowym. Koszt wycięcia spoiny można szacować na 0,3 1 kosztu wykonania poprawnego złącza.

• Koszty ponownego wykonania spoiny.

Naprawy wykonują z reguły najlepsi spawacze, jakimi dysponuje wykonawca (o najwyższej stawce godzinowej). Ponieważ na ogół naprawiany jest krótki odcinek, dla zachowania reżimu temperatury, spawacz więcej czeka niż spawa (chyba, że ma w danym rejonie więcej poprawek, ale nie zawsze na to można liczyć). Jego wydajność jest dwu - trzykrotnie niższa niż przy zwykłych pracach spawalniczych i taka jest też relacja kosztów wykonania spoiny poprawnej i ponownego spawania przy naprawach. Dodatkowo wydajność może obniżać fakt, że konstrukcja jest w wyższym stopniu zaawansowania, do wielu węzłów jest utrudniony dostęp, a niektóre połączenia wykonane na etapie prefabrykacji w pozycji podolnej teraz muszą być spawane w pozycjach wymuszonych.

• Koszty ponownych badań NDT.

Badania VT i MT będą wykonane w podobnym zakresie, ale zasadne jest w przypadku napraw sprawdzenie spoiny po wykonaniu każdej warstwy i przygotowanie do położenia warstwy następnej (to oczywiście zależy od zaufania, jakie mamy do spawacza). Rozszerzy się zakres RT. Sprawdzona zostanie naprawiona spoina i - z reguły - odcinek przed i za wadą. Dodatkowo, jeżeli ilość niezgodności na danej konstrukcji jest duża (ponad 10% radiogramów), możemy się spodziewać rozszerzenia zakresu badań RT na całej konstrukcji.
Uwzględniając przytoczone składniki kosztów szacuje się, że koszt naprawy złącza jest cztery do pięciu razy wyższy niż koszt wykonania spoiny bez wad w procesie produkcyjnym.
Odnosząc to do kosztu wytworzenia konstrukcji, możemy oszacować, jaki wpływ mają wady spawalnicze (i ich usuwanie) na pracochłonność. Udział prac spawalniczych w wyżej wspomnianych konstrukcjach to około 20 - 30% pracochłonności. Oznacza to, że każdy 1% złączy do naprawy podnosi pracochłonność wykonania konstrukcji o 1 - 1,5%.

• Koszty dodatkowe:

a) wynikłe z konieczności budowy zabezpieczeń przed wiatrem, deszczem i dla utrzymania odpowiedniej temperatury, gdy prace naprawcze prowadzone są po wywiezieniu konstrukcji z hali.
b) koszty prostowania przy konstrukcjach cienkościennych. Każda naprawa to dodatkowe wprowadzanie ciepła, a więc naprężeń i potencjalnych odkształceń.

Koszty dodatkowe trudno oszacować, zależą one od konkretnych warunków, chcemy tylko zasygnalizować, że należy je brać pod uwagę.

CZAS

Drugą konsekwencją jest czas - naprawy opóźniają wykonanie konstrukcji, przesuwa się harmonogram prac, w skrajnym przypadku przekraczany jest kontraktowy termin przekazania wyrobu. Dla zobrazowania problemu posłużymy się przykładami. W jednej ze stoczni remontowych, na wydokowanym statku wymieniono niewielkie elementy stalowe związane z funkcją jednostki. Elementy te były połączone z poszyciem kadłuba poniżej linii wodnej. Nikt nie przejął się tym, że jest to stal Hardox o grubości 50mm. Prace wykonano szybko. Zakończono je przed planowanym wydokowaniem statku. Podczas zanurzenia jednostki okazało się, że spoina popękała. Pęknięcia były tak duże, że woda wlewała się do kadłuba. Statek trzeba było podnieść z powrotem na doku. Bezpośredni koszt naprawy uszkodzenia nie był duży wobec konsekwencji związanych z terminami, a więc z czasem. Wspomniana jednostka została oddana z opóźnieniem. Przesunął się harmonogram dokowania, a więc kolejne jednostki były opóźnione. Wada w złączu spawanym spowodowała cały łańcuch zdarzeń daleko wykraczający poza nasze rozważania. Szczególnie drastycznym przypadkiem był problem budowy w Stoczni Szczecińskiej kadłubów statków do przewozu chemikaliów, których zbiorniki wykonywane były ze stali duplex. Stocznia przystąpiła do produkcji bez odpowiedniego przygotowania kadrowego (spawacze, monterzy), co przełożyło się na liczne niezgodności w spoinach (głównie pęknięcia), szukanie wykwalifikowanych podwykonawców i w konsekwencji opóźnienie terminu wodowania pierwszej jednostki o 8 miesięcy. Nastąpił "efekt domina" - terminy wodowania i przekazywania kolejnych statków były opóźnione (zablokowana pochylnia) ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami (kary umowne, utrata wiarygodności, itp.) i tragicznym finale. Często czas transportu konstrukcji od wykonawcy do odbiorcy jest z góry ustalony i niezmienny (szczególnie transport dużych konstrukcji wymagających zamawiania z dużym wyprzedzeniem dźwigów, barek, itp.), konstrukcja jest wywożona, a usuwanie usterek - w tym wad spawalniczych odbywa się u odbiorcy. Znakomicie podnosi to koszty napraw.
Jak mówi stara sentencja: czas to pieniądz, wszelkie konsekwencje związane z czasem, z opóźnieniami mają swoje konsekwencje finansowe. Trudno je ująć w prosty algorytm, stąd podane zostały tylko opisowo. Nie można o nich jednak zapominać.

REPUTACJA

Trzecią konsekwencją jest utrata reputacji. Jest to szczególnie dotkliwe, gdy rynek konstrukcji kurczy się, konkurencja pomiędzy wytwórcami zaostrza się i trudno jest pozyskać zlecenia. Reputacja czy opinia o jakości pracy, a więc o jakości wytwarzanych konstrukcji spawanych jest ważnym argumentem na rynku, a znaczny udział w poziomie wykonania konstrukcji ma jakość prac spawalniczych. Kilkakrotnie zdarzyło się mi oglądać konstrukcje wykonane przez firmy posiadające certyfikowany system zarządzania jakością wg ISO 9001, mające kwalifikowane technologie spawania wg ISO 15614, dla których były to tylko dokumenty marketingowe. Uzyskane certyfikaty nie miały przełożenia na przygotowanie, prowadzenie i jakość końcową prac spawalniczych. Opinia o takim wykonawcy - pozytywna po przeglądzie dokumentacji - uległa zdecydowanej zmianie po oględzinach konstrukcji.

LITERATURA

1. J. Senkara „Czy złącze musi być najsłabszym miejscem konstrukcji?"  Biuletyn Instytutu Spawalnictwa 5/2003
2. Praca zbiorowa "Poradnik inżyniera - Spawalnictwo" Tom 1 WNT - 2003
3. K. Cudny, N. Puchaczewski "Stale i stopy aluminium stosowane na kadłuby okrętowe" Marpress 1996
4. B Wichtowski "Spawane złącza doczołowe eksploatowanych mostów kolejowych w świetle badań diagnostycznych" X Naukowo Techniczna Konferencja Spawalnicza - Międzyzdroje 2005
5. Offshore Standard DNV-OS-C101, October 2008
6. Offshore Standard DNV-OS-C401, April 2004
7. C. Łazarewicz, W Sibilski "Kopciuszek na pochylni" Gazeta wyborcza 20-21.04.2002

Na niniejszej stronie służymy Państwu odpowiedzią na najczęściej zadawane pytania.

W chwili obecnej baza pytań i odpowiedzi jest dopiero budowana. Jeśli mają Państwo jakieś pytania co do działalności firmy lub jej oferty prosimy skorzystać z formularza kontaktowego na stronie kontakt.

WPROWADZENIE

Celem tego artykułu jest przedstawienie nowego typu urządzeń umożliwiających lutowanie i podgrzewanie różnego rodzaju materiałów za pomocą tlenu i wodoru.

NOWOŚĆ NA POLSKIM RYNKU

   W minionych latach pojawiały się na rynku różnego rodzaju urządzenia wytwarzające wodór i tlen, a co za tym idzie próbowano wykorzystać je w procesie lutowania, podgrzewania, a nawet cięcia. Okazało się jednak, że były to urządzenia które nie sprostały oczekiwaniom nabywców i że nie można ich wykorzystać w procesie produkcyjnym ze względu na zbyt małą wydajność.

   Firma RYWAL-RHC wprowadziła na rynek profesjonalne urządzenia wytwarzające wodór i tlen, które dzięki innowacyjnym rozwiązaniom technicznym są w stanie wygenerować tyle gazu, aby proces lutowania przebiegał bez żadnych problemów, nawet wtedy gdy trzeba połączyć lub podgrzać duże elementy różnego typu materiałów.
Producentem tych urządzeń jest włoska firma OWELD która dzięki 30-letniemu doświadczeniu, została liderem na rynku światowym jeśli chodzi o ilość wyprodukowanych i sprzedanych urządzeń.

DLACZEGO LUTOWAĆ WODOREM I TLENEM?

Używając tego typu rozwiązań w swojej firmie otrzymasz:

• lepsze płynięcie i penetrację lutu
• mniejsze utlenianie materiału 
• w przypadku lutowania rurek, mniejszą ilość zanieczyszczeń wewnątrz materiału 
• mniej nieszczelności 
• około 2-3 razy szybsze polutowanie niż w przypadku standardowych metod 
• obniżenie kosztów produkcji nawet do 80-85%

   Oprócz w/w faktów otrzymujemy coś jeszcze, unikamy problemów związanych z magazynowaniem butli do gazu (propan, tlen, acetylen), a co za tym idzie unikamy też wszelkich kosztów z tym związanych.
Urządzenia firmy OWELD są w pełni ekologiczne. Gazy powstają w wyniku procesu hydrolizy wody, a efektem spalania jest para wodna. Jest to ważne w szczególności dla osób które uczestniczą w procesie lutowania, gdyż wielogodzinne lutowanie tego typu gazami nie ma większego wpływu na ich zdrowie. (pamiętać jednak trzeba że podczas procesu lutowania powstają innego rodzaju związki, często szkodliwe dla zdrowia znajdujące się w lucie czy też topniku).

    Lutowanie za pomocą tlenu i wodoru jest świetną alternatywą dla firm szukających zmniejszenia kosztów produkcji, lepszej jakości spoiny czy też produktów innowacyjnych i ekologicznych.

JAK TO DZIAŁA?

   Jak już wcześniej omawialiśmy, urządzenia te, to nic innego jak generatory wodoru i tlenu. Wytwarzają gazy w wyniku procesu hydrolizy wody, dokładnie je mieszają, zawsze w takich samych proporcjach, co ma szczególne znaczenie i wpływ dla procesu lutowania. Dzięki temu rozwiązaniu zawsze otrzymujemy mieszankę gazów o tej samej jakości i składzie. Temperatura spalania gazów wynosi 3650°C, a otrzymany płomień jest neutralny co oznacza że jego temperatura jest w każdym miejscu taka sama.

ZASTOSOWANIE

Urządzenia te można wykorzystać w wielu sektorach przemysłu, np.:

• Silniki elektryczne (produkcja i naprawa)
• Transformatory (produkcja i naprawa)
• Przewijanie silników
• Lodówki i klimatyzacje
• Wymienniki ciepła
• Grzejniki
• Jubilerstwo
• Lampy i inne produkty mosiężne
• Polerowanie materiałów typu plexi
• Produkcja pił tarczowych
• Obróbka termiczna szkła i wielu innych

Podsumowując:

Urządzenia te to nowa myśl techniczna w dziedzinie lutowania. Bez problemu zastępuje tradycyjne metody lutowania, dając użytkownikowi lepszą jakość połączeń, szybkość, mniejsze koszty produkcji oraz bezpieczeństwo.
Jeżeli jesteście Państwo zainteresowani nowymi technologiami i chcielibyście podnieść jakość waszej produkcji zachęcamy do przetestowania w/w urządzeń w Waszej firmy, w tym celu prosimy o kontakt z naszymi handlowcami.

Rafał Lewandowski
RYWAL-RHC